20140217

430. Houston Δεκαπενταύγουστος 2013

Στα μεταβιομηχανικά κοινόβια του Ατλαντικού, το γιουβέτσι έχει γεύση κέτσαπ.
“Όμως εν παση περιπτωσει, εντάξει να πουμε.”
Μέσα στα σκοτάδια όλα θυμίζουν το παρελθόν, η οικειότης εκπροσωπείται από τη μαυρίλα.
“...και σε κανά μήνα σε βλέπω να κόβεις φλέβες ή να βαράς το κεφάλι σου στους μπουλμέδες. Νέτα.”
Μη θυμάσαι τις επιθυμίες, κοίτα μπροστά. Αφενός η περίπτωση είναι χοντρή, αφέτερου οφείλεις να αντέξεις.
Κι η μορφή της ασαφούς βουβής απάθειας χαράσσεται στην ανάμνηση εκείνης. Όλοι οφείλουμε να αντέξουμε κατά τη στιγμή που ο δράκος κι ο δαίμων παλεύουν να βγουν στην επιφάνεια. Εξίσου υπαρκτοί κι οι δύο..
“Νομίζεις πως θα 'σαι κανονικός αλλά δεν θα 'σαι.”
Τυφλός καθώς πλημμυρίζεσαι από φως, χάνεσαι σε ανούσιες εξαγγελίες και αναρωτιέσαι γιατί παλεύεις σε αυτήν την γκριζογάλαζη πραγματικότητα.
Περί χρωμάτων.
Η Ερυθρά θάλασσα έχει ένα σκατί χρώμα από τη Σαχάρα και στον Περσικό φεγγοβολάνε κάτι φωσοφρίζουσες μαλακίες του βυθού. Στον Ατλαντικό χάνεσαι, τα κάνεις πάνω σου, σκοτεινός κι απέραντος, ανά πάσα στιγμή νομίζεις πως θα σου την πέσει το καραντί και θα σε γαμήσει. (freak wave)
Τις προάλλες είδα ένα όνειρο τόσο ζωντανό, που αμφισβητούσα μέχρι τον τρίτο καφέ όλα τα υπόλοιπα που βίωνα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Το μουνί ήταν υγρό, σφικτό κι είχε οσμή αγάπης.
Τα όνειρα κι αυτά.. “Δε γαμιένται.”
Ο διαχωρισμός του εύκολου από το δύσκολο είναι αποκλειστικά ένα ποσοτικό ζήτημα βούλησης.

No comments: